Umiłowana Rodzino Diecezjalna,
Siostry i Bracia w Chrystusie Panu.
Zanim przyjmę święcenia biskupie w katedrze gliwickiej w dniu 11 marca i rozpocznę posługę pasterską w diecezji powierzonej mi przez papieża Franciszka, pragnę tym listem duchowo spotkać się z Wami przy ołtarzu niedzielnej Eucharystii, by wspólnie pochylić się nad słowem Bożym oraz przekazać każdemu i każdej z Was braterski znak pokoju, zapraszając jednocześnie do twórczej współpracy dla dobra naszej diecezji.
Na diecezję gliwicką patrzę poprzez piękne świadectwo, jakie dał o niej św. Jan Paweł II, a które od dnia nominacji biskupiej rozważam i zapisuję w swoim sercu. Jest to bowiem świadectwo niezwykle ważne dla całej wspólnoty diecezjalnej, dla mnie zaś jest ono cennym drogowskazem w duszpasterskiej działalności na ziemi śląskiej. W homilii z dnia 15 czerwca 1999 roku, skierowanej do Kościoła Gliwickiego, Ojciec Święty zawarł następujące słowa: ”W ciągu dziejów byliście zawsze zjednoczeni z Kościołem i z jego Pasterzami, mocno przywiązani do tradycji religijnej waszych przodków. Zwłaszcza długi okres powojenny, aż do zmian, jakie nastąpiły w naszym kraju w 1989 roku, był czasem wielkiej próby wiary także i dla was. Trwaliście wiernie przy Bogu, opierając się ateizacji i laicyzacji narodu i walce z religią. Przypominam sobie, jak tysiące robotników Śląska powtarzało zdecydowanie w Piekarskim Sanktuarium hasło “Niedziela Boża i nasza”. Czuliście zawsze potrzebę modlitwy i miejsc, gdzie mogłaby się ona wznosić. Dlatego nie brakło wam woli ducha i ofiarności, aby troszczyć się o budowę nowych kościołów i miejsc kultu, których wiele powstało w tamtym czasie w miastach i wioskach Górnego Śląska. Drogie wam było również dobro rodziny. Dlatego domagaliście się dla niej należnych praw, zwłaszcza prawa do swobodnego wychowania w wierze waszych dzieci i młodzieży. Gromadziliście się często w sanktuariach i na wielu innych miejscach bliskich waszemu sercu, aby wyrazić przywiązanie do Boga i dać temu świadectwo”.
Pomówienia i insynuacje
